Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

5 αντικείμενα που αγαπώ στο σπίτι μου!

Χάρη στη Γεωργία και την ιδέα της για το Hi-5 Φώτο, σήμερα ξεκινάει ένα παιχνίδι για να γνωριστούμε καλύτερα!

Ως πρώτο λοιπόν, αντικείμενο διάλεξα δύο αγαπημένα αντικείμενα από παιδιά: Ένα χειροποίητο στεφανάκι που έχουν δημιουργήσει τα παιδιά της: "Make a Wish" και μία ζωγραφιά που μου έφτιαξε το παιδάκι που του έκανα ιδιαίτερα, πέρσι, όταν ήμουν άρρωστη και δεν μπορούσα να πάω για μάθημα:




Δεύτερο αγαπημένο αντικείμενο είναι ένα κουτάκι για σοκολατάκια που σε μεταφέρει σε άλλες εποχές. Το ξετρύπωσα από ένα vintage μαγαζάκι στα Εξάρχεια:



Προχωρώντας, στάθηκα στα σκουλαρίκια που αγόρασα πρόπερσι το καλοκαίρι στη Μήλο. Θυμίζουν κάτι από "Κάντυ- Κάντυ", "Γεια χαρά, γεια σου Σάντιμπελ", φέρουν κάτι νοσταλγικό. Βέβαια, πέρασε κανά 3ωρο μέχρι να αποφασίσω ότι θα τα πάρω, καθώς όλοι επέμεναν ότι είναι παιδικά.
Ας λένε...:



Τα δύο τελευταία αντικείμενα, προέρχονται από την παιδική μου ηλικία. Το ένα είναι ένα συρτάρι γεμάτο κασέτες που έγραφα μέχρι το Γυμνάσιο. Μέχρι και εκπομπή είχα φτιάξει με παραγωγούς. Ίσως, κάπως έτσι, τουλάχιστον εξηγείται ότι τελείωσα τη Δημοσιογραφία:



Και τελευταίο, είναι το πρώτο αρκουδάκι που πήρα στα χέρια μου:



... Και σε αποκριάτικη version, μιας και μπήκε το Τριώδιο:













Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Μία άγνωστη πτυχή της πόλης!

Πόσο όμορφα ξεκινάει η ημέρα μας από μία εικόνα, μία λέξη, μία γλυκιά σκέψη!
Σήμερα το πρωί, οι παιδικές μου αναμνήσεις από τη ζεστασιά της χαμένης μου γιαγιάς στο χωριό, ζωντάνεψαν μέσα από μία εικόνα!
Λίγο πριν την Αλίμου, μία ηλικιωμένη γυναίκα, καθισμένη στο πεζουλάκι ενός πάρκου, καθάριζε χόρτα.  Πόσο γνώριμη εικόνα αν θυμηθεί κανείς τις παιδικές του αναμνήσεις από αμέτρητα καλοκαίρια στην ύπαιθρο. Αν πάλι ανατρέξει σε αντίστοιχες εικόνες από την πόλη, δεν νομίζω να θυμηθεί πολλές.

 Ευτυχώς, παίρνοντας πάντα πια, τη μηχανή μαζί μου, ο φακός πρόλαβε να καταγράψει αυτή τη συλλεκτική στιγμή για τα δεδομένα της πόλης.
Χαζεύοντας τη, για λίγη ώρα και παρατηρώντας την έκταση που δίνω τώρα, σε αυτή τη σκέψη αναρωτιέμαι, ποιός τελικά έχει περισσότερο από ποτέ, την ανάγκη για σύνδεση με τη φύση ... Είτε από καθαρή νοσταλγία είτε από αληθινή ανάγκη...  Οι ηλικιωμένοι ή η νέα γενιά;






 

Φιλιά εις τα... "αδικοχαμένα" παιδιά

Πάνω από 75.000 Εβραίοι ζουν στην Ελλάδα πριν τη γερμανική εισβολή. Στο τέλος του πολέμου, χάνονται περίπου 67.000, εκ των οποίων οι 13.000 είναι παιδικές ψυχές. Πέντε παιδικά πρόσωπα κατάφεραν να διαφύγουν και συνεπώς, να σωθούν από τα κρεματόρια και τη φρίκη του Άουσβιτς. Οι προσωπικές τους ιστορίες ξεδιπλώνονται μέσα από κοντινά πλάνα, συνεντεύξεις και προσωπικά αρχεία σε ένα ντοκιμαντέρ 115' του Βασίλη Λουλέ στην Ταινιοθήκη Ελλάδος.
Εικόνες από το παρελθόν της απότομης ενηλικίωσης αυτών των παιδιών που σώθηκαν, χάρη σε οικογένειες Χριστιανών, μπλέκονται με το παρόν και δημιουργούν στον παρατηρητή μία αδήριτη ανάγκη να παρέμβει στην ελληνική ιστορία και να αλλάξει την αιματηρή πλοκή.
Στην αρχή, οι Γερμανοί κινούνται διακριτικά... Στη συνέχεια, τα εβραιόπουλα υποχρεούνται να φορούν επάνω τους, τους "κίτρινους αστέρες" για να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα παιδιά, ενώ, παράλληλα απαγορεύεται να μπαίνουν σε τραμ για να φτάσουν ή να γυρίσουν από το σχολείο.
 Ο ρατσισμός πιστοποιείται από την τρυφερή κιόλας, ηλικία και οι επόμενες κινήσεις δρομολογούνται από την απόφαση των Γερμανών να εξαπατήσουν τους εβραίους της Θεσσαλονίκης και άλλων ελληνικών πόλεων, μέχρι την Κρήτη, για να τους μεταφέρουν στο Άουσβιτς.
Η ζωή των πέντε παιδιών που σώζονται, δε θυμίζει σε τίποτα, την ανεμελιά που συνοδεύει αυτή την ηλικία. "Δεν θυμάμαι να ’παιζα εκείνον τον καιρό" , αναφέρει χαρακτηριστικά μία από τις Εβραίες γυναίκες που μιλούν, ενώ η Ροζίνα ζούσε κλεισμένη με τα αδέρφια της μέσα σε ένα σπίτι Χριστιανών, με μοναδική διέξοδο την ταράτσα. «Το κλείσιμο μετριέται με μέρες. 548 μέρες κλεισμένοι. Κάθε μέρα ήταν κέρδος ζωής».

Εικόνες από ράγες του τραίνου με προορισμό τα γερμανικά στρατόπεδα, καθώς και ερασιτεχνικά βίντεο από το Άουσβιτς με χιλιάδες πεταμένα ρούχα παιδιών στα συντρίμμια και μαλλάκια κομμένα αποτυπώνουν τη φρικαλεότητα του πολέμου. Ο αγρός με τα λουλούδια αποτελεί ανάμνηση ενός, εκ των πέντε αφηγητών, ο οποίος μαζί με τη γιαγιά,  μαζεύουν χαμομήλι για να "γιατρέψει" τις πληγές του μπαμπά όταν γυρίσει από τον πόλεμο...
Ωστόσο, ο πατέρας δεν επιστρέφει ποτέ... Καταφέρνει να στείλει μονάχα, ένα γράμμα, πριν βρει τραγικό τέλος στο Άουσβιτς, στο οποίο αποχαιρετά την οικογένειά του με τη φράση: «Φιλιά εις τα παιδιά».
Οι λεπτομέρειες της προβολής είναι πάρα πολλές, άλλο τόσο και τα συναισθήματα που ακολουθούν... Σκοπίμως, δεν ανέφερα τα ονόματα των αφηγητών γιατί αξία έχει η ιστορία και όχι, το όνομα, η φυλή, η θρησκεία, το φύλο. «Έχω απαλλαγεί από το μίσος. Μισώ μόνο εκείνους που πάνε να τους μιμηθούν», αναφέρει μία από τις γυναίκες του ντοκιμαντέρ και αυτή είναι ίσως, η φράση που περικλείει μέσα της, όλα τα νοήματα...
 

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Ο κύκλος των συναισθημάτων!

Έχετε νιώσει ποτέ ένα κύμα αισιοδοξίας, τη στιγμή που μοιάζουν όλα ακατόρθωτα;
Έαν μία "βροχερή ημέρα", όπως η σημερινή, σας κάνει λιγάκι να μελαγχολείτε... σκεφτείτε πως μετά τη βροχή έρχεται πάντοτε η "λιακάδα"!
Επέλεξα σκοπίμως, το παρακάτω τραγουδάκι, μιας και η σύνθεση του προβάλλει με αριστουργηματικό τρόπο, την αλλαγή των εποχών και κατ'επέκταση τη διαμόρφωση της ψυχολογίας των συναισθημάτων.

Είμαι σίγουρη πως απαντά στα ερωτήματα σας... Πώς από βαθιά απαισιόδοξος... μπορείς να γίνεις αθεράπευτα αιθεροβάμων μέσα σε μία στιγμής δημιουργίας!

Φωτογραφία, ηθική ή και τα δύο μαζί;

Ίσως, για τις παρακάτω σκέψεις να ευθύνονται τα πρόσφατα σεμινάρια φωτογραφίας που παρακολουθώ και με έχουν θέσει σε βαθύτατους προβληματισμούς. Πιθανότατα όμως, η πηγή του προβληματισμού να ξεκίνησε από ένα γεγονός που έμαθα πρόσφατα, παρόλο που  συνέβη πριν πολλά χρόνια στο χώρο της φωτογραφίας.
Το 1994, ο βορειοαφρικανός φωτογράφος Κέβιν Κάρτερ, απαθανατίζοντας με το φακό του τις συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης στο Νότιο Σουδάν, έρχεται αντιμέτωπος με το θέαμα ενός μικρού κοριτσιού, το οποίο εξαντλημένο από την πείνα, κάνει ένα διάλειμμα πριν φτάσει στο σταθμό τροφοδοσίας του ΟΗΕ. Την ίδια στιγμή, ένας γύπας πλησιάζει στα 2 με 3 μέτρα το παιδί περιμένοντάς το θάνατο του για να το κατασπαράξει.
Ακολουθώντας τις γενικές οδηγίες της μη επαφής με τα θύματα, ο Κάρτερ φωτογραφίζει το μικρό κορίτσι, προσθέτοντας στο θέμα και το όρνεο που περίμενε το θάνατό του. Επί 20 λεπτά, η προσοχή του ήταν εστιασμένη στο φακό και στις οπτικές από τις οποίες θα μπορούσε να τραβήξει όσο το δυνατόν καλύτερα, το θέμα.
Οι New York Times αγόρασαν και δημοσίευσαν αμέσως τη φωτογραφία, η οποία προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και κατηγοριών εναντίον του φωτογράφου. Η δημοσίευση της φωτογραφίας ωστόσο, έφερε ως αποτέλεσμα την αύξηση της βοήθειας στα πληγέντα χωριά του Σουδάν.
Ένα χρόνο μετά, τον Μάιο του 1994, ο Κέβιν Κάρτερ παρέλαβε το Βραβείο Πούλιτζερ για τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Παρά τα φώτα όμως, της φωτογραφικής του επιτυχίας,  2 μηνές μετά, σε ηλικία 33 ετών, αυτοκτονεί από βαθιά κατάθλιψη, εξαιτίας, όπως όλα δείχνουν, του γεγονότος και των κατηγοριών που ακολούθησαν.
Τμήμα του σημειώματος αυτοκτονίας που άφησε, αναφέρει: «Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι. Ο πόνος της ζωής ξεπερνά τη χαρά της. Και την ξεπερνά ως το σημείο εκείνο, που πια η ζωή δεν αντέχεται. Χωρίς λεφτά για τηλέφωνο, για το νοίκι μου, για να υποστηρίξω το παιδί μου, για να ξεπληρώσω τα χρέη μου, χρήματα, χρήματα, χρήματα… Μα πάνω απ’ όλα, οι εφιάλτες από τις ζωντανές μνήμες από δολοφονίες, και πτώματα, και θυμός πολύς, και πόνος ανείπωτος, για παιδιά που πεινάνε, για τρελούς, συχνά και αστυνομικούς, που πατάνε τη σκανδάλη, δεν αντέχω άλλο. Φεύγω…».
Η συγκεκριμένη ιστορία, σε συνδυασμό με πολλές άλλες, όπως αυτή που συνέβη λίγο πριν φύγει το 2012, με το φωτογράφο που παρά τη δική του εκδοχή, η αλήθεια είναι πως απαθανάτισε τις τελευταίες στιγμές ενός άνδρα που είχε πέσει στις ράγες του μετρό της Νέας Υόρκης, θέτει έναν κύριο προβληματισμό γύρω από τα όρια της φωτογραφίας.
Ασφαλώς, κάποιες φωτογραφίες, όσο αποτρόπαιες κι αν είναι, βοηθούν στην αντιμετώπιση κάποιων φαινομένων που πλήττουν τον εκάστοτε πολιτισμό ή την κοινωνία μίας χώρας. Οπότε υποθέτω, πως μία - τέτοιας σημασίας- φωτογραφία μπορεί να φανεί σωτήρια και λυτρωτική... υποθέτω όμως, πως ο φακός οφείλει πολλές φορές, να παραχωρεί τη θέση του στην ηθική πλευρά του ζητήματος όταν σκοπός του φωτογράφου δεν είναι η ανάδειξη ενός θέματος- προβλήματος, αλλά η δημόσια προβολή και ανάδειξη του ιδίου φωτογράφου.
Ωραία όλα αυτά, αλλά εκτός από το ότι είναι πολύ θεωρητικά, ποιος μπορεί να μας πείσει για το σκοπό του φωτογράφου; Κατά τη δική μου άποψη, η ίδια η εικόνα... Εξαρτάται κάθε φορά από το πώς είναι τραβηγμένη. Ο πόνος σκιαγραφείται, αλλά μπορεί να είναι διακριτικά και συμπονετικά τραβηγμένος. Μία ωμή φωτογραφία είναι πρώτα απ'όλα, κατά τη δική μου άποψη πάντα, εκτεθειμένη στον ίδιο το φακό...Και έχει ασφαλώς, διαφορετική χροιά από τη φωτογραφία της ελπίδας!

 

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Όχι, μια οποιαδήποτε ιστορία αγάπης!

Εάν δεν είχα πέσει τυχαία πάνω σε ένα ιδιαίτερο άρθρο, η μοναδική επισήμανση για αυτή την ημέρα θα ήταν η 154η επέτειος γέννησης του George Ferris, δημιουργού της πρώτης ρόδας των λούνα παρκ!
Όλα όμως, δίνουν τη θέση τους στην παρακάτω αληθινή ιστορία που ενδυναμώνει την πίστη πως υπάρχει αληθινή αγάπη...
Και τότε, όταν εκείνη βρεθεί... η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και οι υπόλοιπες 364 ξαφνικά, αποκτούν ένα- made of balloons- νόημα!

http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/28458

 

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Paperman

Πρόκειται για μία ασπρόμαυρη ιστορία αγάπης σε animation ταινία μικρού μήκους!
Υπό διαφορετικούς όρους, θα μπορούσε να αποτελεί ένα σύντομο γύρισμα από καθημερινά επεισόδια της αληθινής ζωής... Από όλες εκείνες τις στιγμές που νιώθεις πως οι 1, 2, 3, 4, 5 ... προσπάθειες που κάνεις για να καταλήξεις στον εκάστοτε, επιθυμητό προορισμό πέφτουν στο κενό. Και τότε, αποφασίζεις να παραιτηθείς και να αποχαιρετήσεις την ελπίδα για το "όνειρο" γιατί οι συνέπειες της ψυχικής κόπωσης υπερβαίνουν τον εαυτό σου και δεν αντέχεις άλλο να μένεις στην προσπάθεια.
Κάτι μονάχα μένει, κι εσύ το έχεις ξεχάσει...
Ωστόσο, εκείνο θυμάται, τρέφεται καθημερινά και παραμένει ανεξάντλητο... Δεν είναι αλλό από την ισχυρή επιθυμία για εκείνο που τελικά, αποφάσισες να αφήσεις πίσω σου. Μόνο που τότε η μοίρα, παρατηρώντας την επιμονή που έδειξες τόσο καιρό,αποφασίζει να πάρει τα ηνία!
Είναι εκεί, για να σου υπενθυμίσει πως αν παλέψεις για κάτι με όλο σου το είναι, θα γίνει δικό σου!
Θα αντιμετωπίσεις ένα μεγάλο ταξίδι... Να θυμάσαι όμως, πάντα τον προορισμό!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=aTLySbGoMX0