Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

5 αγαπημένες φωτογραφίες!

Έφτασε και η τελευταία εβδομάδα για το Hi-5...
Και θα κλείσει με πολύ όμορφο τρόπο... μέσα από φωτογραφικές αναμνήσεις!

Ως πρώτη, επέλεξα μία από την παιδική μου ηλικία με διάχυτη πονηριά στο μάτι και επερχόμενη σκανταλιά...

Σε μεγάλη πια, version...

 
"Εγώ και τα γλυκά" όταν είναι μπροστά μου!
 
Συνεχίζω με ξένοιαστες στιγμές και όμορφες αναμνήσεις από Καλοκαίρια! (Και η παραπάνω είναι από τη λατρεμένη Κρήτη)..
 
Οι 2 επόμενες είναι από τη Μήλο, ένα ακόμη, μαγικό νησί! Αξέχαστες στιγμές...
 
 
 
Και για το τέλος, άφησα μία φωτογραφία που είχα τραβήξει τον Ιούλιο του 2010, στη Μπολόνια της Ιταλίας, σε ένα σεμινάριο που είχα πάει!
 Έτυχε εκείνες τις μέρες, να διοργανώνουν ένα βασιλικό χορό... από κοντά ήταν λες και ήσουν σε άλλη εποχή... Βικτωριανή και λίγα λέω!
...Εντελώς παραμυθένια σκηνή που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
 
 
 
 
 
 
 

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Όταν συνάντησα την ΕΥΤΥΧΙΑ!

Το παρακάτω αποτελεί έμπνευση της στιγμής, ένα ρομαντικό brainstorming που γεννήθηκε στο μυαλό μου πριν από 2 χρόνια, ως ευχή και αφιέρωση στην αδερφή μου, την ημέρα των γενεθλίων της.
Πιστεύω πως όλοι χρειαζόμαστε πού και πού λίγη αστερόσκονη για να ζωντανεύουμε τα όνειρα μας και να οραματιζόμαστε το μέλλον που επιθυμούμε ώστε να έρθει ακριβώς έτσι... με φόρα καταπάνω μας!
Δύο χρόνια μετά, πιστεύω πως σίγουρα αντιπροσωπεύει κάποιους από εσάς... ερωτευμένους, αλλά και "wanna be"...




Άνοιξα το παράθυρο... Πεταλούδες πλημμύρισαν το δωμάτιο μου!
Ξεχείλισαν από χρώμα το τοπίο, θαρρείς πως γεννήθηκαν μέσα από τα ίδια τα χρώματα!
Απόγονοι... οι αποχρώσεις της ευτυχίας μου! Ταγμένες η μία πίσω από την άλλη στήθηκαν σαν σε κύκλο, σχηματίζοντας μία λέξη: .... !! Ονειρεύομαι?
Όνειρα, αρώματα που καλούν σε παιχνίδι τις αισθήσεις και χαμένες ελπίδες άνοιξαν την κουρτίνα της ζωής μου!
Πόση ζωή δίνει ο έρωτας?! Το μπαλόνι έτοιμο!
Ξεχάσαμε τίποτα?
Κλειδώσαμε?!
Μα τι λέω... κλειδώνονται τα σύννεφα και ο αέρας?
Φύγαμε για το μεγάλο όνειρο της ζωής!!!




 

Βραβειάκι!

Δεν έχω ξεχάσει φυσικά, το πρώτο βραβείο που παρέλαβα από τη Μαρία και το όμορφο blog της: ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ .
Ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί παρόλο που δεν έχω δώσει ακόμη, ένα πλήρες προφίλ στο blog μου μπόρεσες Μαρία, να ψυχανεμιστείς ακριβώς τους λόγους για τους οποίους το έχω φτιάξει!

Τώρα μάλλον, πρέπει να αναφέρω 11 πράγματα για μένα,ε?! Λιγάκι δύσκολο, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου!
1. Ξεκινάω με τον πιο άκυρο τρόπο, αλλά λατρεύω τα "maltesers". Είναι οι καλύτερες σοκολατολιχουδιές και ενώ, τον τελευταίο καιρό έχουν βγει ένα σωρό πρωτοποριακές σοκολάτες, εγώ μένω πιστή σε αυτό το θαυματουργό σακούλι!
2. Και πάμε να συνεχίσουμε κάπως πιο φυσιολογικά. Λατρεύω τα παιδιά. Μπορεί γενικά, να μην έχω πολλή υπομονή, αλλά όταν είμαι μαζί τους, μπορώ να ασχολούμαι με τις ώρες. Όταν κάνω ιδιαίτερα, απολαμβάνω να τους εξηγώ τα μαθήματα και να τους λύνω τις απορίες και αν βλέπω ότι προσπαθούν κιόλας και έχουν θέληση, εκεί είναι που μπορώ να κάθομαι με τις ώρες και να τους επαναλαμβάνω το ίδιο πράγμα άπειρες φορές με διαφορετικές παραλλαγές και ιστορίες, μέχρι να το εμπεδώσουν.
3. Είμαι μακαρονού! Θα μπορούσα άνετα να τρώω επί μία ολόκληρη εβδομάδα, μακαρόνια και ας είναι και σκέτα.. (Εντάξει, εννοώ μόνο, με τυρί).
4. Λατρεύω να κάνω δώρα στους αγαπημένους μου ανθρώπους και να βλέπω το πρόσωπό τους τη στιγμή που τα ανοίγουν. Επίσης, τα αγαπημένα μου αντικείμενα δεν είναι υλικής, αλλά ηθικής αξίας.
5. Έχω ερωτευτεί μία πτυχή αυτού που σπούδασα (Δημοσιογραφία) και αυτό δεν είναι άλλο από το να έρχομαι σε επαφή με αφανείς, αλλά σημαντικούς ανθρώπους, προκειμένου να αναδεικνύεται κάθε φορά, μία άγνωστη πτυχή της καθημερινότητας.
6. Συνέπεια του παραπάνω είναι και το πάθος μου για τη φωτογραφία. Από τον Σεπτέμβρη έχω ξεκινήσει σεμινάρια και ελπίζω με τον καιρό, να μάθω ακόμη, περισσότερα.
7. Φοβάμαι πολύ το θάνατο και ό,τι συνεπάγεται αυτό πριν από αυτόν. Τώρα θα μου πείτε, και ποιος έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα; Αλλά, μετά από μία περιπέτεια υγείας οικογενειακού μου προσώπου που με στιγμάτισε πριν από λίγα χρόνια, μου έχει γίνει εμμονή.
8. Και για να μεταβώ από τα μακάβρια στα πιο light.. Από τα παιδικά, η αγαπημένη μου φιγούρα είναι ο Πινόκιο! Όχι για τα ψέμματα του, αλλά για την παιδική του αφέλεια που καμιά φορά, χρειάζεται και στους μεγάλους για να παραμένουν παιδιά με καλό τρόπο.
9. Σιχαίνομαι την ειρωνεία. Μπορώ να τα δεχτώ όλα, αλλά αν με ειρωνευτείς...
10. Λατρεύω τα ταξίδια. Θα ήθελα να διακτινιστώ σε όλο τον κόσμο, σε όλους τους πολιτισμούς και να γνωρίσω τη διαφορετικότητα σε όλα τα της επίπεδα. Μήπως έχουν δίκιο τελικά και φταίει το ότι είμαι Τοξότης?!
11. Μπορώ να ακούω μουσική όλη μέρα. Παλιά ήθελα να ασχοληθώ με το χορό, μετά από αποτυχημένες προσπάθειες χάθηκε αυτό το όνειρο. Όμως, παραμένει το πάθος για τα τραγούδια.

Πολύ δύσκολο το "top11" του εαυτού μας!

Και τώρα στα ακόμη πιο δύσκολα.. Η απονομή 11 βραβείων σε άλλα μπλογκ! Κανονικά θα έπρεπε να μοιράσω 11 βραβειάκια, άραγε υπάρχει κάποια εικόνα μαζί που να δείχνει το βραβείο;;
Για να είμαι ειλικρινής όμως, πιστεύω πως όλα τα μπλογκ που έχω γίνει αναγνώστης, έχουν κάτι ιδιαίτερο. Οπότε όσοι διαβάσουν αυτό το κείμενο, θα το έχουν παραλάβει θεωρητικά!
Θα το πιάσω το mood των βραβείων πιο πολύ, που θα μου πάει?!

Ευχαριστώ πολύ και πάλι, για αυτό το βραβείο!




 

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Και το Hi-5 καλά κρατεί! 5 Αγαπημένα Φαγητά

Μπήκαμε και στην εβδομάδα της γαστρονομίας!!!
Πειράζει που μες στο top5 συμπεριέλαβα και γλυκάκια; Ελπίζω όχι!
Λοιπόον, με την κουζίνα και τα σύνεργα της έχω αρχίσει να πειραματίζομαι τα τελευταία χρονάκια ιδιαίτερα! Αγαπώ πολύ το φαγητό οπότε με το που δω κάποια συνταγή που θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον, τσουυυπ... σούπερ μάρκετ και άγιος ο Θεός!
Κάποιες από τις συνταγές- δέλεαρ μου βγαίνουν καλές, καλούτσικες, μέτριες και κάποιες άλλες (τύπου cupcakes και βασιλόπιτα "του μυαλού μου" με βατόμουρα, ναι, είμαι σίγουρη πως ούτε και εσείς το είχατε ξανακούσει) αποτυχαίνουν ολοσχερώς.
Για να ξεκινήσω με τα φαγητάκια, για πρώτο διάλεξα μία πολυαγαπημένη πιτσούλα που έχω μάθει να κάνω και πολύ την συμπαθώ!!!
Μπορεί βέβαια, η αριστερή της πλευρά να φαίνεται λίιγο καμμένη, αλλά εγώ θα την έλεγα, ξεροψημένη, χαχα! Η γεύση ανταμείβει!!!


Δεύτερο φαγητάκι το οποίο λατρεύω οπότε και πάσχισα να μάθω είναι τα "καλτσούνια", αλλιώς "τσαίτια" τα οποία είναι παραδοσιακά στη Μονεμβάσια (απο' κει κατάγομαι). Αν δεν τα έχετε ξανακούσει, θυμίζουν πολύ τη χορτόπιτα, απλώς γίνονται στο τηγάνι και σε σχήμα φακελου! Τα αγαπώ!!! <3



Την τρίτη συνταγή την επιχείρησα για πρώτη φορά την εβδομάδα που μας πέρασε. Αρχικά, προοριζόταν για τυρόπιτα όμως, πιο πολύ μοιάζει με τυρόψωμο! Είναι πολύ ωραίο συνοδευτικό των φαγητών (έχει μέσα γλυκά τυράκια, τύπου Gouda).


Και πάμε στα γλυκάκιααα!!!
Τα πρώτα είναι κάτι μπισκοτάκια πολύ απλά και πεντανόστιμα. Είναι απίστευτα και για τα μικρουλάκια σας (όσες έχετε), απλάαα δεν υπάρχουν!

 
Και για το τέλος άφησα το αγαπημένο μου κεκάκι με σοκολάτα! Και για πρωτοτυπία αυτή τη φορά, έβαλα από πάνω ρόδι και το αποτέλεσμα ήταν μία γλυκόξινη γεύση, πολύ δροσιστική!

 

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Without regreting...

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ γύρω μου πολλά ζευγάρια που στο βλέμμα τους συναντάς μία φιλική εξοικείωση... μία ανησυχητικά έντονη συνήθεια που επιβεβαιώνεται μέσα από τις κινήσεις και τη σιωπηλή γλώσσα του σώματος τους.
 Και αναρωτιέμαι... ίσως βέβαια να ευθύνονται και τα χιλιάδες προβλήματα της καθημερινότητας-οικονομικά και μη- που δεν αφήνουν τον ενθουσιασμό να γίνει διάχυτος στο δρόμο, στα μαγαζιά, μέσα στην κάθε στιγμή, αλλά από την άλλη... πώς μπορεί μία δυσκολία να αφανίσει το σκίρτημα στην καρδιά;
Τι είναι λοιπόν, αυτό που φταίει για τη συναισθηματική μας στασιμότητα; Ναι, "μας" γιατί πολύ προτού προβληματιστώ για τα ζευγαράκια έξω, παρατήρησα την κρίση στον ίδιο μου τον εαυτό. Η δική μου εκδοχή περιορίζεται στο τελικό πόρισμα (μετά από χιλιάδες σκέψεις και αναπάντητα γιατί) πως όταν οι πεταλούδες στο στομάχι δεν χορεύουν τρελά από την αρχή, τότε η συνέχεια δεν προβλέπει κανενός είδους συναισθηματικό χορό. Απλά μένεις εκεί και προσπαθείς για κάτι καλύτερο μέχρι τη στιγμή που οι ψυχικές αντοχές εξαντλούνται και παραιτείσαι από όλο αυτό...
Κάποιο άλλοι βέβαια, έχω ακούσει πως δεν προσπαθούν καν για τα "πυροτεχνήματα"... Απλώς "βολεύονται" για να έχουν κάποιον κοντά τους, για να μη νιώθουν μόνοι... Αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ... Είναι άσχημο και δεν μου αρέσει σαν σενάριο. Ίσως κάνουν λάθος, δεν μπορεί να είναι έτσι.. γιατί να είναι έτσι;
Το να επιμένεις για κάτι που πιστεύεις πως έχει προοπτικές να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο, είναι υποφερτό. Το να παραιτείται όμως, από κάθε είδους προσπάθεια και να πορεύεσαι πάνω σε μία ευθεία γραμμή με έναν άνθρωπο απλά για να μη νιώθεις μοναξιά, πώς μπορεί να γίνεται;
Απλοί προβληματισμοί είναι όλα αυτά και ζητώ συγγνώμη αν γίνομαι κουραστική.
Για να καταλήξω λοιπόν κάπου, πιστεύω πως υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο πρώτος είναι ο συμβιβασμός όπου η επιλογή του ανθρώπου που είναι δίπλα σου γίνεται κυρίως, με βάση το κριτήριο "καλύτερα, εδώ, για να μην το μετανιώσεις", ενώ ο δεύτερος περικλείει όλα αυτά τα έντονα στοιχεία... της γοητείας, της περιπέτειας, της εγρήγορσης... σε αυτή όμως, την περίπτωση έχεις αποφασίσει πως "δεν θα το μετανιώσεις" όποιες και αν είναι οι συνέπειες. Και τότε ξέρεις πως είσαι ζωντανός, πως ζεις το κάθε λεπτό σαν μικρό παιδί κοντά του γιατί απλά το θες, χωρίς να το μετανιώσεις!

Απλοί προβληματισμοί...






 

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

5 αγαπημένα τραγούδια!

Τρίτη εβδομάδα για το Hi-5 και η επιλογή αυτή τη φορά, είναι ακόμα πιο δύσκολη, αφού έχει να κάνει με τραγούδια!
Ωστόσο, μετά από πολλήηηη σκέψη ξεχώρισα τα πέντε παρακάτω τραγούδια γιατί ξεχειλίζουν από συναίσθημα!

Τα δύο πρώτα είναι ελληνικά και πολύ αγαπημένα... Κυρίως, το πρώτο (μαζί με το "Χειμωνανθό" του Χαρούλη πάλι, το οποίο είναι συνδεδεμένο με το καλοκαίρι που πέρασα πριν από δύο χρόνια στην Κρήτη, αλλά αυτή τη στιγμή, δε φορτώνει με τίποτα το βίντεο οπότε δίνω το σχετικό link )   :

                                        http://www.youtube.com/watch?v=OMbvHmhWYz8





Τα υπόλοιπα 3 είναι ξένα!
Γενικά, δεν μου αρέσει να ξεχωρίζω ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής... Μπορώ να ακούσω τα πάντα φτάνει σε κάθε τραγούδι να αποτυπώνεται η ψυχή και η συναισθηματική ένταση του καλλιτέχνη!

Να δύο δείγματα:




Και για τελευταίο διάλεξα ένα τραγούδι που είχα ακούσει για πρώτη φορά, από την ταινία "Η ζωή σε 2 πράξεις" ... Από τότε, το λάτρεψα! Επί τη ευκαιρία, υπέροχη ταινία!


Καλό ξημέρωμα!!!

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

5 αγαπημένα βιβλία!


Και οδεύουμε ακάθεκτες προς τη δεύτερη εβδομάδα του δημιουργικότατου Hi-5!
Μπορεί να ήταν λίγο δυσκολούτσικη η επιλογή των βιβλίων, αλλά κινήθηκα με γνώμονα αυτό που μου κεντρίζει κάθε φορά το ενδιαφέρον σε ένα βιβλίο… Και αυτό δεν είναι άλλο από την ικανότητα του συγγραφέα να περνάει στον αναγνώστη ουσιαστικά μηνύματα για τη ζωή.
 Πρώτο λοιπόν, και λατρεμένο:



Η κάθε σελίδα αυτού του βιβλίου αποτελεί και ένα μάθημα ζωής! Μόλις το τελειώσεις, το σίγουρο είναι πως μπαίνεις στη διαδικασία να αναθεωρήσεις τα περισσότερα πράγματα στη ζωή σου. Συνειδητοποιείς πως η ζωή είναι τόσο μικρή που το μόνο που μετράει είναι η αληθινή και ουσιαστική αγάπη, ο φυσικός αέρας, το άγγιγμα, οι μικρές, αλλά δυνατές στιγμές.
Για να πάρετε μία μικρή γεύση, παραθέτω το αγαπημένο μου απόσπασμα που κατά τη γνώμη μου, ενσωματώνει στις παρακάτω γραμμές όλο το νόημα του βιβλίου. Ελπίζω να μην κουράσει:
 
«Όταν η μικρή Έμιλυ πεθαίνει, κατεβαίνει στον τάφο της και της λένε: “Έμιλυ μπορείς να ξαναγυρίσεις πίσω στη ζωή για μία μέρα. Ποια μέρα θα ήθελες;” Κι αυτή λέει: “Θυμάμαι πόσο ευτυχισμένη ήμουν την ημέρα που έκλεισα τα 12. Θα ήθελα να ξαναγυρίσω την ημέρα των γενεθλίων μου”. Οι νεκροί της λένε “μη το κάνεις αυτό, Έμιλυ. Μη το κάνεις.” Έτσι, το σκηνικό αλλάζει και νάτη τώρα δώδεκα χρονών, έχει γυρίσει πίσω σε αυτή την υπέροχη μέρα που θυμάται. Κατεβαίνει τη σκάλα με ένα ωραίο φορεματάκι και τις μπούκλες της να χοροπηδούν γύρω από το πρόσωπό της. Η μητέρα της είναι όμως, τόσο απορροφημένη με το γλυκό που φτιάχνει για τα γενέθλια της, που δεν έχει καιρό να την κοιτάξει. Η Έμιλυ της λέει: “Κοίταξε με, μαμά. Είμαι το κορίτσι των γενεθλίων”. Η μαμά της όμως δεν την κοιτάζει. Μπαίνει ο μπαμπάς της, αλλά είναι τόσο απασχολημένος να βγάλει λεφτά για εκείνη, που δεν την έχει κοιτάξει ποτέ, ούτε κι ο αδελφός της που είναι απορροφημένος με τα δικά του και δεν έχει καιρό γι’ αυτήν. Η σκηνή τελειώνει με την Έμιλυ, που στέκεται στη μέση του δωματίου λέγοντας: “Κοιτάξτε με, σας παρακαλώ, κοιτάξτε με. Δεν χρειάζομαι ούτε το γλυκό, ούτε τα λεφτά. Μόνο να με κοιτάξετε”. Μα κανείς δεν την κοιτάζει. Η Έμιλυ γυρίζει ακόμη μία φορά στη μητέρα της και λέει: “Σε παρακαλώ, μαμά” και μετά γυρίζει και λέει: “Πάρτε με πίσω. Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Κανείς δεν κοιτάζει κανένα. Κανείς δεν ενδιαφέρεται πια, έτσι δεν είναι;”».

Δεύτερο αγαπημένο: 


 Πρόκειται για ένα "ψυχαναλυτικό" μυθιστόρημα στο οποίο γεννιέται μία δυνατή σχέση αλληλεξάρτησης μεταξύ θεραπευτή και ασθενή. Ο γνωστός ψυχοθεραπευτής Μπρόιερ και συνεργάτης του Φρόυντ προσπαθεί να βοηθήσει το φιλόσοφο Φρήντριχ Νίτσε, αλλά στην πορεία ο Νίτσε φαίνεται πως αρχίζει να διδάσκει τον ίδιο τον θεραπευτή του.Κατά τη διάρκεια των συνεδριών, πιάνεις τον εαυτό σου να ταυτίζεται με πολλά στοιχεία και των δύο προσωπικοτήτων.

Τρίτο: 


Ο Αργεντίνος ψυχοθεραπευτής, Χόρχε Μπουκάι σε αυτό το βιβλίο, μέσα από έξυπνες και απλές ιστορίες σε κάνει να προβληματιστείς για τις αληθινές αξίες της ζωής. Λίγο- πολύ, το βάζω στην ίδια κατηγορία με τα 2 παραπάνω! Εχει πολλά διδάγματα και όπως λέει, "με τις ιστορίες κοιμούνται τα παιδιά και ξυπνούν οι μεγάλοι".

Και συνεχίζω με δύο βιβλία εντελώς, διαφορετικού περιεχομένου:



Το διάβασα το καλοκαίρι καθηλωμένη!  
Είναι βιωματική ιστορία που εξιστορεί μία γιαγιά, ξετυλίγοντας τις μνήμες της από τη ζωή στη Σμύρνη πριν τη μικρασιατική καταστροφή, κατά τη διάρκεια της, αλλά και μετά από αυτή. Περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο πώς κατάφερε να επιζήσει ανάμεσα σε χιλιάδες πτώματα κρυμμένη σε ένα πηγάδι για μέρες και τις ημέρες που σφράγισαν τη ζωή της, εγκαταλείποντας την κοσμοπολίτικη πατρίδα της. Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί μέσα από πραγματικές ιστορίες ανακαλύπτεις την αληθινή πτυχή της ιστορίας, αναλλοίωτη.

Και τελευταίο:


 Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα με ήρωα την Τερέζα Δαμαλά, μία γυναίκα με αμαρτωλό παρελθόν, η οποία γνώρισε τους πιο σημαντικούς άντρες της εποχής της. 
Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μιλώντας για τον Πικάσσο, τον Ιωνα Δραγούμη, τον Βενιζέλο, τον Κεμάλ, τον Μουσσολίνι, τον Έρνεστ Χέμινγουαιη. 


  




Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Να είναι σαν να μπαίνει η Άνοιξη!

Καλό μήνα, πολύ γλυκό και ανοιξιάτικο... με:

αμέτρητα χαμόγελα μες στην καθημερινότητα
                                                                       
αγκαλιές από τους αγαπημένους σας ανθρώπους
                                                                      
χαχανητά από τα μπεμπάκια σας (όσοι έχετε)
                                                                     
δημιουργικότητα σε κάθε κίνηση
                 
ελπίδα πως πίσω από τα σύννεφα κρύβεται ένας μαγικός ουρανός για τον καθένα μας!!!

Καλό ξημέρωμα!!!