Άθικτοι!

Τα καλύτερα σενάρια βασίζονται σε αληθινά γεγονότα, σε ιστορίες που πλέκουν περίτεχνα το μήνυμα που θέλουν να μεταφέρουν και απαιτούν ελάχιστη τροποποίηση, προκειμένου να γίνουν ταινία.

 

Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν "Οι Άθικτοι" που έτυχε να δω προχθές, μία πραγματική ιστορία που επιτάσσει από το πρώτο λεπτό, την ανάγκη που έχουμε όλοι για το χτίσιμο αληθινών και αυθόρμητων σχέσεων, πέρα από τους τύπους, την "πλαστή" ευγένεια, τα καλούπια.
Από το πρώτο λεπτό, παρόλο που η ταινία ξεκινά από μία στιγμή κοντά στο τέλος της, αποκτάς την αίσθηση πως η ιλιγγιώδης ταχύτητα που αναπτύσσει ο οδηγός, προμηνύει μία εξίσου έντονη και -πέρα από τα συνηθισμένα όρια- σχέση των δύο πρωταγωνιστών.
Δεν αναφέρομαι φυσικά, σε κάποιου είδους περίπλοκη σχέση. Εννοώ την απλή και ανθρώπινη, όπως χτίστηκε ανάμεσα στον Φιλίπ, έναν δισεκατομμυριούχο αριστοκράτη και τον Ντρις, έναν φτωχό, έγχρωμο νέο. Ο πρώτος, έχοντας μείνει καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από ένα ατύχημα με αλεξίπτωτο, επιλέγει ανάμεσα σε πολλούς, καθωσπρέπει "ανιαρούς" υποψηφίους, τον φαινομενικά, πιο ακατάλληλο, ως βοηθό στην καθημερινότητα. Μαζί με τη συνεργασία τους ξεκινά και η συνάντηση δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων με κοινό γνώμονα όμως, την ανθρώπινη γνησιότητα.

Η μεταχείριση και η αντιμετώπιση
ατόμων με παρόμοιες δυσκολίες κινητικότητας ή και παραλυσίας έχουν θιχτεί πολλές φορές σε ταινίες, αλλά η συγκεκριμένη ιστορία, όντας πραγματική, προσθέτει μία διαφορετική, πιο αισιόδοξη πινελιά. Ο Ντρις από την πρώτη στιγμή, δεν αντιμετωπίζει τον Φιλίπ με κάποιο ειδικό και ιδιαίτερο τρόπο, αλλά αντιδρά και συμπεριφέρεται όπως θα έκανε με κάποιο φίλο του.
Ο αυθορμητισμός παίρνει τη θέση του καθωσπρεπισμού, ενώ η αληθινή φροντίδα και η έγνοια αντικαθιστούν την προσποιητή συμπεριφορά που φαίνεται πως έχουν οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους βοηθούς. Ακόμη και όταν στο τέλος, ένας από αυτούς χρειάζεται να πάρει τη θέση του Ντρις, τίποτα δεν είναι το ίδιο για τον Φιλίπ. Τα πάντα του φταίνε γιατί είχε επενδύσει σε έναν αληθινό άνθρωπο που είχε "κοιτάξει" στην ψυχή του και όχι στη μεμονωμένη σωματική αλλαγή που του είχε επιφέρει η πτώση με το αλεξίπτωτο. Και έτσι ο Ντρις επιστρέξει ξανά!
Τίποτα δεν αλλάζει επί της ουσίας, όταν νιώθεις πως θες να κάνεις κάτι... γιατί η επιθυμία σου είναι τόσο ισχυρή που ξέρεις ότι μπορείς! Έτσι, συνέβη και στον Φιλίπ, ο οποίος με την παρότρυνση και το σπρώξιμο του Ντρις, ξανά ανέβηκε  σε αλεξίπτωτο, συνάντησε τη γυναίκα που επικοινωνούσε μέχρι τότε, μόνο μέσω γραμμάτων, έτρεξε με πολύ γρήγορα ταχύτητα παρέα με το καροτσάκι του στους δρόμους του Παρισιού... ένιωσε, παρόλο που αισθανόταν "σαν παγωμένη μπριζόλα πάνω σε καυτό γκριλ" ...

Περί έρωτος!

"Ο έρωτας γίνεται πάντα με τρεις:

 

Ένα μάτι που κοιτάζει, την ώρα που η επιθυμία κυκλοφορεί από τον έναν στον άλλον" !

Πόσο αληθινό!!!

... Και πόσο όμορφο όταν συναντάς τέτοιου είδους έρωτα γύρω σου...
             ...Δοσμένο μόνο μέσα από τη γλώσσα του σώματος!

 

Κάτω από τον ίδιο ουρανό...

Λένε πως μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις... Μπορούν όμως, άραγε χίλιες λέξεις να αποτυπώσουν την ασύλληπτη δυνατότητα μίας εικόνας που ξέρεις πως θα σου αλλάξει μια για πάντα τη ζωή;

Τέτοιες εικόνες... τόσο έντονες και δυνατές που σε κάνουν να αναθεωρήσεις για πολλά πράγματα στη ζωή, προβλήθηκαν χθες, για δεύτερη φορά στον αντέννα μέσα από το ντοκιμαντέρ: "Immersion, Βουτιά σε μια άλλη πραγματικότητα" που, ενώ είχε ως θέμα μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, ήταν αφιερωμένο στην ευρωπαική κρίση... Ίσως, για να μας ξυπνήσει και να καταλάβουμε "πόσο αχάριστοι" είμαστε τη στιγμή που άνθρωποι στην ίδια σφαίρα, αλλά σε διαφορετικό ημισφαίριο "απαλλαγμένοι από μίση, αλαζονείες, εξουσιομανία, διακρίσεις είναι έτοιμοι να δώσουν τα πάντα από το τίποτα που έχουν", έπειτα από έναν δεκαετή εμφύλιο πόλεμο. 

Το "τίποτα" μεταφράζεται σε πραγματικότητα για τη Σιέρα Λεόνε, μία από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου στη δυτική ακτή της Αφρικής, παρόλο που διαθέτει άφθονες πηγές φυσικού πλούτου (διαμάντια, χρυσό, τιτάνιο, σίδηρο). Το δικό μας "τίποτα" δεν έχει καμία σχέση με εκείνο, αν σκεφτεί κανείς πως το μέσο προσδόκιμο ζωής σε αυτή τη χώρα είναι τα 48 χρόνια... πως 1 στα 5 παιδιά πεθαίνει πριν φτάσει στο 5ο έτος της ηλικίας του, ενώ το 68% των κατοίκων της υπαίθρου δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό και το 95% δεν έχει πρόσβαση σε εγκαταστάσεις υγιεινής. Ο αναλφαβητισμός την ίδια στιγμή, αγγίζει το 34% των γυναικών και το 25% των ανδρών, ενώ το 53% των ανθρώπων ζει με λιγότερο από 1,25 δολάρια την ημέρα, δηλαδή σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Όμως, η κυριότερη διαφορά από τον δικό μας "κόσμο" έγκειται στην ευτυχία αυτών των ανθρώπων, στο μόνιμο χαμόγελο παρά τις υπαρκτές αντιξοότητες, στο χορό της ψυχής τους που εκτονώνεται σωματικά μέσα από την κάθε απλή, καθημερινή κίνηση....

 

 

Μερικά από τα λόγια του πρεσβευτή της ActionAid (Αντώνη Κανάκη) που βίωσε από κοντά για 6 ημέρες τις συνθήκες αυτού του τόσο διαφορετικού κόσμου αρκούν για να επιβεβαιώσουμε το πόσο απολίτιστοι έχουμε γίνει: "Αυτός είναι ο πραγματικός πολιτισμός! Αυτοί οι μαύροι, πάμφτωχοι, φαινομενικά βρώμικοι, απολίτιστοι, σχεδόν πρωτόγονοι για τα δικά μας δεδομένα άνθρωποι, παραδίδουν μαθήματα πολιτισμού με τον σεβασμό που έχουν ο ένας για τον άλλον, τον σεβασμό για τον τόπο τους, τη φύση, το περιβάλλον και για τον εαυτό τους".

 

Εικόνες από παιδάκια που ενώ, βλέπουν μπροστά τους ένα σωρό παιχνίδια από τους εθελοντές της ActionAid δεν τολμούν να πάρουν στα χέρια τους κανένα από αυτά αν δεν τους τα δώσει κάποιος... Αυτό θα πει πολιτισμός! Καθώς παρατηρούσα όλα αυτά τα πλάνα, τις αμέτρητες εικόνες με όλα αυτά τα πρόσωπα, διαπίστωσα πως δεν έχω ξαναδει ποτέ μου πιο αθώα χαμόγελα με μάτια καθαρά, αμόλυντα από κάθε είδους βλαβερή σκέψη. Ένα από αυτά τα παιδιά μάλιστα, ονειρεύεται να γίνει businessman... Όχι για να πλουτίσει και να ζει βουτηγμένο στα υλικά αγαθά, αλλά για να μπορεί να εξασφαλίσει την τροφή του.

Ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή ήταν κι εκείνη όπου κάποια παιδιά καθισμένα στα θρανιά του νέου σχολείου με μαρκαδόρους και χρωματιστά μολύβια έγραφαν γράμματα στους ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να τα βοηθήσουν με 0,72 ευρώ την ημέρα.
Σαφώς, όπως κάθε φορά άλλωστε, ένα τέτοιο θέμα ευαισθητοποιεί, αλλά παράλληλα, προκαλεί και αρνητικά σχόλια. Δεν έχει καμία σημασία η δυσανασχέτηση κάποιων, σημασία έχει πως λειτουργεί ήδη, ένα σχολείο σε αυτή τη χώρα, με τη βοήθεια των εθελοντών και πως η συμμετοχή σε όλη αυτή την προσπάθεια μπορεί να γίνει ακόμη μεγαλύτερη. Η ανακοίνωση της Action Aid δικαιώνει εκείνους τουλάχιστον που δούλεψαν πολύ για να βγει κάτι καλό μέσα από αυτή την πρωτοβουλία:
«Μας έχει συγκινήσει η αγάπη με την οποία έχετε αγκαλιάσει από χθες το ντοκιμαντέρ «Immersion» του Αντώνη Κανάκη. Είναι πρωτοφανής η κινητοποίηση του κόσμου! Μέσα σε λίγες μόνο ώρες έχουν επικοινωνήσει μαζί μας χιλιάδες συνάνθρωποί μας από όλες τις γωνιές της Ελλάδας και της Κύπρου και μέχρι στιγμής παιδιά σε 4 από τις πιο φτωχές κοινότητες του κόσμου έχουν ήδη βρει Έλληνες Αναδόχους. Σχεδόν κάθε λεπτό γίνεται και μία νέα Αναδοχή! Ευχαριστούμε με όλη μας την καρδιά τον Αντώνη για την πολύτιμη στήριξή του – τόσο για την προβολή του έργου μας, όσο και για το πρόγραμμα που θα χρηματοδοτήσει ο ίδιος στην περιοχή, για τον σεβασμό που έδειξε στους κατοίκους του Fengenhun, τη βαθιά ανθρώπινη απεικόνιση της Αφρικής και τη συγκίνηση και την αξιοπρέπεια που μας μετέφερε με την εικόνα και το λόγο του».

  

 

 

 

 

5 αγαπημένες φωτογραφίες!

Έφτασε και η τελευταία εβδομάδα για το Hi-5...
Και θα κλείσει με πολύ όμορφο τρόπο... μέσα από φωτογραφικές αναμνήσεις!

Ως πρώτη, επέλεξα μία από την παιδική μου ηλικία με διάχυτη πονηριά στο μάτι και επερχόμενη σκανταλιά...

Σε μεγάλη πια, version...

 

"Εγώ και τα γλυκά" όταν είναι μπροστά μου!

 

Συνεχίζω με ξένοιαστες στιγμές και όμορφες αναμνήσεις από Καλοκαίρια! (Και η παραπάνω είναι από τη λατρεμένη Κρήτη)..

 

Οι 2 επόμενες είναι από τη Μήλο, ένα ακόμη, μαγικό νησί! Αξέχαστες στιγμές...

 

 

 

Και για το τέλος, άφησα μία φωτογραφία που είχα τραβήξει τον Ιούλιο του 2010, στη Μπολόνια της Ιταλίας, σε ένα σεμινάριο που είχα πάει!

 Έτυχε εκείνες τις μέρες, να διοργανώνουν ένα βασιλικό χορό... από κοντά ήταν λες και ήσουν σε άλλη εποχή... Βικτωριανή και λίγα λέω!

...Εντελώς παραμυθένια σκηνή που δεν θα ξεχάσω ποτέ!

 

 

 

 

 

 

 

Όταν συνάντησα την ΕΥΤΥΧΙΑ!

Το παρακάτω αποτελεί έμπνευση της στιγμής, ένα ρομαντικό brainstorming που γεννήθηκε στο μυαλό μου πριν από 2 χρόνια, ως ευχή και αφιέρωση στην αδερφή μου, την ημέρα των γενεθλίων της.
Πιστεύω πως όλοι χρειαζόμαστε πού και πού λίγη αστερόσκονη για να ζωντανεύουμε τα όνειρα μας και να οραματιζόμαστε το μέλλον που επιθυμούμε ώστε να έρθει ακριβώς έτσι... με φόρα καταπάνω μας!
Δύο χρόνια μετά, πιστεύω πως σίγουρα αντιπροσωπεύει κάποιους από εσάς... ερωτευμένους, αλλά και "wanna be"...

Άνοιξα το παράθυρο... Πεταλούδες πλημμύρισαν το δωμάτιο μου!
Ξεχείλισαν από χρώμα το τοπίο, θαρρείς πως γεννήθηκαν μέσα από τα ίδια τα χρώματα!
Απόγονοι... οι αποχρώσεις της ευτυχίας μου! Ταγμένες η μία πίσω από την άλλη στήθηκαν σαν σε κύκλο, σχηματίζοντας μία λέξη: .... !! Ονειρεύομαι?
Όνειρα, αρώματα που καλούν σε παιχνίδι τις αισθήσεις και χαμένες ελπίδες άνοιξαν την κουρτίνα της ζωής μου!
Πόση ζωή δίνει ο έρωτας?! Το μπαλόνι έτοιμο!
Ξεχάσαμε τίποτα?
Κλειδώσαμε?!
Μα τι λέω... κλειδώνονται τα σύννεφα και ο αέρας?
Φύγαμε για το μεγάλο όνειρο της ζωής!!!

 

Βραβειάκι!

Δεν έχω ξεχάσει φυσικά, το πρώτο βραβείο που παρέλαβα από τη Μαρία και το όμορφο blog της: ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ .
Ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί παρόλο που δεν έχω δώσει ακόμη, ένα πλήρες προφίλ στο blog μου μπόρεσες Μαρία, να ψυχανεμιστείς ακριβώς τους λόγους για τους οποίους το έχω φτιάξει!

Τώρα μάλλον, πρέπει να αναφέρω 11 πράγματα για μένα,ε?! Λιγάκι δύσκολο, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου!
1. Ξεκινάω με τον πιο άκυρο τρόπο, αλλά λατρεύω τα "maltesers". Είναι οι καλύτερες σοκολατολιχουδιές και ενώ, τον τελευταίο καιρό έχουν βγει ένα σωρό πρωτοποριακές σοκολάτες, εγώ μένω πιστή σε αυτό το θαυματουργό σακούλι!
2. Και πάμε να συνεχίσουμε κάπως πιο φυσιολογικά. Λατρεύω τα παιδιά. Μπορεί γενικά, να μην έχω πολλή υπομονή, αλλά όταν είμαι μαζί τους, μπορώ να ασχολούμαι με τις ώρες. Όταν κάνω ιδιαίτερα, απολαμβάνω να τους εξηγώ τα μαθήματα και να τους λύνω τις απορίες και αν βλέπω ότι προσπαθούν κιόλας και έχουν θέληση, εκεί είναι που μπορώ να κάθομαι με τις ώρες και να τους επαναλαμβάνω το ίδιο πράγμα άπειρες φορές με διαφορετικές παραλλαγές και ιστορίες, μέχρι να το εμπεδώσουν.
3. Είμαι μακαρονού! Θα μπορούσα άνετα να τρώω επί μία ολόκληρη εβδομάδα, μακαρόνια και ας είναι και σκέτα.. (Εντάξει, εννοώ μόνο, με τυρί).
4. Λατρεύω να κάνω δώρα στους αγαπημένους μου ανθρώπους και να βλέπω το πρόσωπό τους τη στιγμή που τα ανοίγουν. Επίσης, τα αγαπημένα μου αντικείμενα δεν είναι υλικής, αλλά ηθικής αξίας.
5. Έχω ερωτευτεί μία πτυχή αυτού που σπούδασα (Δημοσιογραφία) και αυτό δεν είναι άλλο από το να έρχομαι σε επαφή με αφανείς, αλλά σημαντικούς ανθρώπους, προκειμένου να αναδεικνύεται κάθε φορά, μία άγνωστη πτυχή της καθημερινότητας.
6. Συνέπεια του παραπάνω είναι και το πάθος μου για τη φωτογραφία. Από τον Σεπτέμβρη έχω ξεκινήσει σεμινάρια και ελπίζω με τον καιρό, να μάθω ακόμη, περισσότερα.
7. Φοβάμαι πολύ το θάνατο και ό,τι συνεπάγεται αυτό πριν από αυτόν. Τώρα θα μου πείτε, και ποιος έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα; Αλλά, μετά από μία περιπέτεια υγείας οικογενειακού μου προσώπου που με στιγμάτισε πριν από λίγα χρόνια, μου έχει γίνει εμμονή.
8. Και για να μεταβώ από τα μακάβρια στα πιο light.. Από τα παιδικά, η αγαπημένη μου φιγούρα είναι ο Πινόκιο! Όχι για τα ψέμματα του, αλλά για την παιδική του αφέλεια που καμιά φορά, χρειάζεται και στους μεγάλους για να παραμένουν παιδιά με καλό τρόπο.
9. Σιχαίνομαι την ειρωνεία. Μπορώ να τα δεχτώ όλα, αλλά αν με ειρωνευτείς...
10. Λατρεύω τα ταξίδια. Θα ήθελα να διακτινιστώ σε όλο τον κόσμο, σε όλους τους πολιτισμούς και να γνωρίσω τη διαφορετικότητα σε όλα τα της επίπεδα. Μήπως έχουν δίκιο τελικά και φταίει το ότι είμαι Τοξότης?!
11. Μπορώ να ακούω μουσική όλη μέρα. Παλιά ήθελα να ασχοληθώ με το χορό, μετά από αποτυχημένες προσπάθειες χάθηκε αυτό το όνειρο. Όμως, παραμένει το πάθος για τα τραγούδια.

Πολύ δύσκολο το "top11" του εαυτού μας!

Και τώρα στα ακόμη πιο δύσκολα.. Η απονομή 11 βραβείων σε άλλα μπλογκ! Κανονικά θα έπρεπε να μοιράσω 11 βραβειάκια, άραγε υπάρχει κάποια εικόνα μαζί που να δείχνει το βραβείο;;
Για να είμαι ειλικρινής όμως, πιστεύω πως όλα τα μπλογκ που έχω γίνει αναγνώστης, έχουν κάτι ιδιαίτερο. Οπότε όσοι διαβάσουν αυτό το κείμενο, θα το έχουν παραλάβει θεωρητικά!
Θα το πιάσω το mood των βραβείων πιο πολύ, που θα μου πάει?!

Ευχαριστώ πολύ και πάλι, για αυτό το βραβείο!




 

Και το Hi-5 καλά κρατεί! 5 Αγαπημένα Φαγητά

Μπήκαμε και στην εβδομάδα της γαστρονομίας!!!
Πειράζει που μες στο top5 συμπεριέλαβα και γλυκάκια; Ελπίζω όχι!
Λοιπόον, με την κουζίνα και τα σύνεργα της έχω αρχίσει να πειραματίζομαι τα τελευταία χρονάκια ιδιαίτερα! Αγαπώ πολύ το φαγητό οπότε με το που δω κάποια συνταγή που θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον, τσουυυπ... σούπερ μάρκετ και άγιος ο Θεός!
Κάποιες από τις συνταγές- δέλεαρ μου βγαίνουν καλές, καλούτσικες, μέτριες και κάποιες άλλες (τύπου cupcakes και βασιλόπιτα "του μυαλού μου" με βατόμουρα, ναι, είμαι σίγουρη πως ούτε και εσείς το είχατε ξανακούσει) αποτυχαίνουν ολοσχερώς.
Για να ξεκινήσω με τα φαγητάκια, για πρώτο διάλεξα μία πολυαγαπημένη πιτσούλα που έχω μάθει να κάνω και πολύ την συμπαθώ!!!
Μπορεί βέβαια, η αριστερή της πλευρά να φαίνεται λίιγο καμμένη, αλλά εγώ θα την έλεγα, ξεροψημένη, χαχα! Η γεύση ανταμείβει!!!

Δεύτερο φαγητάκι το οποίο λατρεύω οπότε και πάσχισα να μάθω είναι τα "καλτσούνια", αλλιώς "τσαίτια" τα οποία είναι παραδοσιακά στη Μονεμβάσια (απο' κει κατάγομαι). Αν δεν τα έχετε ξανακούσει, θυμίζουν πολύ τη χορτόπιτα, απλώς γίνονται στο τηγάνι και σε σχήμα φακελου! Τα αγαπώ!!! <3

Την τρίτη συνταγή την επιχείρησα για πρώτη φορά την εβδομάδα που μας πέρασε. Αρχικά, προοριζόταν για τυρόπιτα όμως, πιο πολύ μοιάζει με τυρόψωμο! Είναι πολύ ωραίο συνοδευτικό των φαγητών (έχει μέσα γλυκά τυράκια, τύπου Gouda).

Και πάμε στα γλυκάκιααα!!!
Τα πρώτα είναι κάτι μπισκοτάκια πολύ απλά και πεντανόστιμα. Είναι απίστευτα και για τα μικρουλάκια σας (όσες έχετε), απλάαα δεν υπάρχουν!

 

Και για το τέλος άφησα το αγαπημένο μου κεκάκι με σοκολάτα! Και για πρωτοτυπία αυτή τη φορά, έβαλα από πάνω ρόδι και το αποτέλεσμα ήταν μία γλυκόξινη γεύση, πολύ δροσιστική!