Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Without regreting...

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ γύρω μου πολλά ζευγάρια που στο βλέμμα τους συναντάς μία φιλική εξοικείωση... μία ανησυχητικά έντονη συνήθεια που επιβεβαιώνεται μέσα από τις κινήσεις και τη σιωπηλή γλώσσα του σώματος τους.
 Και αναρωτιέμαι... ίσως βέβαια να ευθύνονται και τα χιλιάδες προβλήματα της καθημερινότητας-οικονομικά και μη- που δεν αφήνουν τον ενθουσιασμό να γίνει διάχυτος στο δρόμο, στα μαγαζιά, μέσα στην κάθε στιγμή, αλλά από την άλλη... πώς μπορεί μία δυσκολία να αφανίσει το σκίρτημα στην καρδιά;
Τι είναι λοιπόν, αυτό που φταίει για τη συναισθηματική μας στασιμότητα; Ναι, "μας" γιατί πολύ προτού προβληματιστώ για τα ζευγαράκια έξω, παρατήρησα την κρίση στον ίδιο μου τον εαυτό. Η δική μου εκδοχή περιορίζεται στο τελικό πόρισμα (μετά από χιλιάδες σκέψεις και αναπάντητα γιατί) πως όταν οι πεταλούδες στο στομάχι δεν χορεύουν τρελά από την αρχή, τότε η συνέχεια δεν προβλέπει κανενός είδους συναισθηματικό χορό. Απλά μένεις εκεί και προσπαθείς για κάτι καλύτερο μέχρι τη στιγμή που οι ψυχικές αντοχές εξαντλούνται και παραιτείσαι από όλο αυτό...
Κάποιο άλλοι βέβαια, έχω ακούσει πως δεν προσπαθούν καν για τα "πυροτεχνήματα"... Απλώς "βολεύονται" για να έχουν κάποιον κοντά τους, για να μη νιώθουν μόνοι... Αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ... Είναι άσχημο και δεν μου αρέσει σαν σενάριο. Ίσως κάνουν λάθος, δεν μπορεί να είναι έτσι.. γιατί να είναι έτσι;
Το να επιμένεις για κάτι που πιστεύεις πως έχει προοπτικές να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο, είναι υποφερτό. Το να παραιτείται όμως, από κάθε είδους προσπάθεια και να πορεύεσαι πάνω σε μία ευθεία γραμμή με έναν άνθρωπο απλά για να μη νιώθεις μοναξιά, πώς μπορεί να γίνεται;
Απλοί προβληματισμοί είναι όλα αυτά και ζητώ συγγνώμη αν γίνομαι κουραστική.
Για να καταλήξω λοιπόν κάπου, πιστεύω πως υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο πρώτος είναι ο συμβιβασμός όπου η επιλογή του ανθρώπου που είναι δίπλα σου γίνεται κυρίως, με βάση το κριτήριο "καλύτερα, εδώ, για να μην το μετανιώσεις", ενώ ο δεύτερος περικλείει όλα αυτά τα έντονα στοιχεία... της γοητείας, της περιπέτειας, της εγρήγορσης... σε αυτή όμως, την περίπτωση έχεις αποφασίσει πως "δεν θα το μετανιώσεις" όποιες και αν είναι οι συνέπειες. Και τότε ξέρεις πως είσαι ζωντανός, πως ζεις το κάθε λεπτό σαν μικρό παιδί κοντά του γιατί απλά το θες, χωρίς να το μετανιώσεις!

Απλοί προβληματισμοί...






 

6 σχόλια:

  1. Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση... :)

    Την τάση αυτή που περιγράφεις, να συμβιβάζεται δηλαδή ο κόσμος με άτομα που δεν τον συγκινούν κατά βάθος, ίσα για να νιώθει πως είναι σε σχέση, την παρατηρώ και γω, κυρίως σε γυναίκες. Και εμείς τα αγόρια το παθαίνουμε αυτό, αλλά η τάση παρατηρείται κυρίως στο γυναικείο φύλο... Ίσως διότι σαν γυναίκες έχετε θεωρητικά μεγαλύτερη "προσβασιμότητα" και "ευκολία" να βρείτε κάποιον, οποιονδήποτε, για να ξεκινήσετε κάτι μαζί. (το αν αυτός ο κάποιος είναι της προκοπής είναι άλλο θέμα βέβαια).

    Προσωπικά με ενοχλεί λίγο αυτό το σκηνικό. Τι θα πάθεις δηλαδή αν μείνεις λίγο μόνη σου? Όπως λες η ίδια, η τάση να θέλει κάποιος να βρίσκεται μονίμως σε σχέση συχνά καταλήγει σε σχέσεις χλιαρές και άγευστες, και όλος ο ενθουσιασμός έχει χαθεί.

    Και ο πολύς ενθουιασμός βέβαια από μια άλλη οπτική είναι λίγο "ύπουλος" (οι πεταλούδες που γράφεις, πολύ πιθανό να πετάξουν μακριά κάποια στιγμή, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα). Ωστόσο τονίζεις πολύ σωστά πως, σε τελική, κάποιοι επιθυμούν κάτι καλύτερο μέσα από μια σχέση, έχουν ορισμένες προσδοκίες, και κάποιοι απλά βολεύονται και τίποτα περισσότερο...

    Ουπς, παρασύρθηκα νομίζω και θα καταλήξω να γράψω περισσότερα από σένα! Ας το κλείσω εδώ λοιπόν. Τους χαιρετισμούς μου Έλενα. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να ξερες πόσο τα σκέφτομαι όλα αυτά???

    Είναι λογικό οι πεταλουδες μετά από καιρό να φύγουν... Είναι λογικό να υπάρχει εξοικείωση μετά από πολύ καιρό που ζεις με κάποιον.

    Και όταν πια καταλαβαίνεις ότι πια είμαστε ένα ζευγάρι που μιλά για τη ΔΕΗ κάθεσαι και σκέφτεσαι: Είναι αυτή η πορεία των πραγμάτων, έτσι γίνονται τα πράγματα πάντα ή φταίμε εμείς? Μήπως βαρεθήκαμε και απλά τώρα συμβιβαζόμαστε?

    Και μετά έρχεται η τρέλα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω, με κάλυψες απόλυτα! :-)
    Ηθελα να διευκρινίσω από την αρχή του κειμένου και πολύ σωστά το ανέφερες, (αλλά το brainstorming με παρέσυρε), πως είναι λογικό να μη μένει αναλλοίωτος ο ενθουσιασμός μέσα σε μία σχέση.
    Πάντως, αν συμφωνεί και η αντρική σκοπιά πάνω σε αυτό το θέμα, οι σχέσεις (έστω, ένα μικρό ποσοστό) έχουν σίγουρα αλλάξει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Επ, καλημέρα Χριστίνα!
    Απαντούσα στο "φονικό κουνέλι" όταν σχολίασες και τώρα είδα τι γράφεις!
    Ναι, οι πεταλουδίτσες βγάζουν μεγαλύτερα φτερά και πετάνε μακριά, φτάνει να μην οδηγούμαστε στο άλλο άκρο!
    Εχεις απόλυτο δίκιο στο ότι τα καθημερινά προβλήματα αλλάζουν το σκηνικό με αποτέλεσμα να αναρωτιέσαι αν όλα αυτά είναι καλό σημάδι ή πρέπει να ανησυχείς..
    Αν όμως, ξέρεις καλά ότι ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου, σε γεμίζει, μπορεί να αγανακτείς με τους λογαριασμούς και ό,τι αυτό συνεπάγεται..όμως, όταν τον κοιτάς και ξέρεις ότι είναι "αυτός" παίρνεις δύναμη και διώχνεις μακριά την "τρέλα" που σου προκαλείται από τα προβλήματα της καθημερινότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο, Έλενα. Σήμερα σκεφτόμουνα πως ο αξιοπρεπής άνθρωπος που προσπαθεί να είναι εντάξει με το πρόσωπο που επέλεξε να είναι κοντά, η μόνη καθημερινή, επιδίωξη, είναι να υφίσταται στην επικοινωνία: αλήθεια, ανθρωπιά και ισότητα. Βέβαια κάποια στιγμή θα φτάσεις να πεις: εγώ είμαι εντάξει, μαζί σου. Εσύ γιατί φέρεσαι, έτσι? Το θέμα ....δεν είναι, αν θα βρει, κάτι καλύτερο ή βαριέται να τακτοποιηθεί τόσο νωρίς -η γνωστή, δικαιολογία. Το βασικό πρόβλημα είναι πως μες στα σπλάχνα δεν υπάρχει αγάπη, για κανέναν. Γι' αυτό και προσωπικά, δεν θα δημιουργούσα μια σχέση στην οποία θα ταλαιπωρηθώ με ψέματα, πείσματα και διάφορα, τεχνάσματα που θίγουνε την αξιοπρέπεια μου και το δικαίωμα μου να με αγαπάνε για αυτό που σημαίνει: πράος, άνθρωπος. Είναι ημέρες που ζηλεύω τα ζευγάρια που βλέπω, άλλες πάλι, εκνευρίζομαι που εκείνοι, ναι, κι εγώ, όχι: αφού μου μπαίνουν συνέχεια εμπόδια. Οι σχέσεις πιστεύω πως δημιουργούνται κυρίως -καλύτερα όπως να 'ναι- παρά να μας κρίνει ο κόσμος: εσύ γιατί δεν έχεις, σχέση? Μήπως δεν πάει κάτι, καλά, μαζί σου? Η συνήθης επικριτική ματιά των άλλων, των ευτυχισμένων ή δυστυχισμένων, σε σχέση ή γάμο. Θαρρώ οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο χρόνος, τους ανήκει: ότι θα παραμείνουνε για πάντα, νέοι ή ότι δεν θα τους έρθει κανένα κακό, στα του βίου τους, οπότε αναβάλλουνε να αποκτήσουνε ακόμη και συνείδηση. Και στα δύο φύλα, συναντώνται συμπεριφορές όπου πιστεύεται πως θέλουνε να υποτάξουνε. Ναι, συμβαίνει. Το θέμα είναι πως έτυχε να έρθουμε σε αυτή την ζωή και πρέπει να συνυπάρξουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ σωστές σκέψεις!
    Η επικριτική ματιά των άλλων πάντοτε υπάρχει, αλλά πιστεύω πως δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή