Δεν έχουμε λεφτά; Και πότε είχαμε; Μάθετε να ζείτε με αυτάρκεια. Θα ανατρέξουμε στη σελίδα της ζωής που περιγράφει τον όρο "αυτάρκεια" και θα προσπαθήσουμε να εμπεδώσουμε καλά τη σημασία του, γιατί θα μας χρειαστεί όσο ποτέ. Δεν μπορούμε να επιβιώσουμε με τα 0 ευρώ της τσέπης μας; Θα μετατρέψουμε τα μπαλκόνια μας σε παντοπωλεία με την έξυπνη εφαρμογή "φασούλι το φασούλι" και το λεμονάκι της κυρά- Λένης θα δίνει μια γλυκιά, ανθρώπινη νότα στο λειψό γεύμα του τραπεζιού μας. Σκεφτείτε πως αφού τα κατάφεραν οι παππούδες μας, μπορούμε κι εμείς!
Χαμογελάτε γιατί χανόμαστε.Το μόνο σίγουρο είναι πως θα σώσει την ψυχολογία σας ανέξοδα, αβάδιστα και αβίαστα! Σε οτιδήποτε συμβαίνει και σας στενοχωρεί, σκάστε ένα χαμόγελο. Δε φαντάζεστε πόσο ξεγελαστικά λειτουργεί για την ψυχολογία , μέχρι και αυτό το "οτιδήποτε" υποχωρεί μπροστά στο χαμόγελο. Ξεχάστε πως ο νέος χρόνος έχει 365 μέρες και υπολογίστε πως έχει γύρω στις 5 για να τον εκτιμήσετε. Τα χρονικά περιθώρια είναι ελάχιστα με τα νέα δεδομένα, για να δεχτείτε να ζήσετε την ίδια μέρα δύο φορές! 
Παρακολουθήστε όσα ποτέ δεν είχατε καν το χρόνο να δείτε. Κοιτάξτε γύρω σας… Ο Λέο Μπουσκάλια στο βιβλίο του, "Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις" είχε μιλήσει για κάτι πολύ απλό, αλλά και τόσο σπουδαίο. "Τα δέντρα έξω κάνουν πράγματα συναρπαστικά. Παρακολουθήστε τα ώρα με την ώρα- είναι καθαρή μαγεία". Ανακαλύψτε τα ιριδίζοντα χρώματα της θάλασσας, κοιτάξτε το ηλιοβασίλεμα, περπατώντας στην παραλία με ένα παγωτό χωνάκι μες στο καταχείμωνο. Κοιτάξτε στην ψυχή των ανθρώπων και όχι το πρόσωπό τους.
Κάντε μία καλή πράξη! Βοηθήστε έναν ηλικιωμένο να μεταφέρει τα ψώνια του, συνοδέψτε ένα τυφλό μέχρι το απέναντι φανάρι. Η ηθική ικανοποίηση που θα νιώσετε, δεν ανταλλάσσεται με καμία οικονομική. Εάν ανήκετε στην ΤΑΟΑΕ (Τρομακτικά Αυξανόμενη Ομάδα Ανέργων Ελλάδος), εγγραφείτε σε εθελοντικά προγράμματα. Μπορείτε να κάνετε πράγματα απίθανα για τους άλλους. Ασχοληθείτε με δραστηριότητες που σας κάνουν να νιώθετε γεμάτοι. Εγγραφείτε σε δωρεάν μαθήματα χορού, κυνηγήστε τις δωρεάν ευκαιρίες του μήνα. Είναι πολλές εάν ψάξετε σωστά. Αξιοποιήστε ένα ταλέντο σας. Όλοι έχουμε ένα, αρκεί να το καλλιεργήσουμε.Πείτε αυτό που θέλετε να πείτε. Πιο λιανά δε γίνεται! Μη κάνετε συλλογή από απωθημένα, βλάπτουν σοβαρά την υγεία. Με το να εξομολογηθείτε κάτι, αυξάνονται οι πιθανότητες να γίνει κάτι καλό. Με το αντίθετο, αυξάνονται οι πιθανότητες εισαγωγής σας σε κάποιο νοσοκομείο. «Θα ήθελα να είχα κάνει αυτό…», μπορείς να το τολμήσεις τώρα! Κάθεται δίπλα σου; Κοίταξε τον/ την, πιάσε το χέρι του/ της και πες το ντε! Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί; Τουλάχιστον θα το έχεις προσπαθήσει ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Κυνηγήστε την ευτυχία με μέτρο. Προσέξτε μην την προσπεράσετε από το πολύ κυνήγι και το πάθος να ευτυχήσετε, γιατί συχνά, συμβαίνει "ξαφνικά, να νιώθουμε πως ήμαστε ευτυχισμένοι, όταν ήδη χάσαμε την ευτυχία", (Ν. Καζαντζάκης, Ασκητική). Αλλάξτε ό,τι δεν σας αρέσει. "Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον Παράδεισο και μπες μέσα". Προσπαθήστε να συγχωρέσετε ό,τι σας πλήγωσε, αλλά ανατρέψτε τα δεδομένα. Η ζωή είναι δική σας και όπως εύκολα τη στήσατε, το ίδιο εύκολα μπορείτε να την ξαναχτίσετε, κάνοντας τις απαραίτητες αλλαγές.
Κοιτάξτε τα πρόσωπα των ανθρώπων που αγαπάτε. Ένα μικρό απόσπασμα από το έργο του Θόρντον Ουάιλντερ, "Η μικρή μας πόλη" αρκεί για να το κατανοήσετε: "Όταν η μικρή Έμιλυ πεθαίνει, κατεβαίνει στον τάφο της και της λένε: "Έμιλυ μπορείς να ξαναγυρίσεις πίσω στη ζωή για μία μέρα. Ποια μέρα θα ήθελες;" Κι αυτή λέει: "Θυμάμαι πόσο ευτυχισμένη ήμουν την ημέρα που έκλεισα τα 12. Θα ήθελα να ξαναγυρίσω την ημέρα των γενεθλίων μου". Οι νεκροί της λένε "μη το κάνεις αυτό, Έμιλυ. Μη το κάνεις". Έτσι, το σκηνικό αλλάζει και νάτη τώρα δώδεκα χρονών, έχει γυρίσει πίσω σε αυτή την υπέροχη μέρα που θυμάται. Κατεβαίνει τη σκάλα με ένα ωραίο φορεματάκι και τις μπούκλες της να χοροπηδούν γύρω από το πρόσωπό της. Η μητέρα της είναι όμως, τόσο απορροφημένη με το γλυκό που φτιάχνει για τα γενέθλια της, που δεν έχει καιρό να την κοιτάξει. Η Έμιλυ της λέει: "Κοίταξε με, μαμά. Είμαι το κορίτσι των γενεθλίων". Η μαμά της όμως δεν την κοιτάζει.
Μπαίνει ο μπαμπάς της, αλλά είναι τόσο απασχολημένος να βγάλει λεφτά για εκείνη, που δεν την έχει κοιτάξει ποτέ, ούτε κι ο αδελφός της που είναι απορροφημένος με τα δικά του και δεν έχει καιρό γι’ αυτήν. Η σκηνή τελειώνει με την Έμιλυ, που στέκεται στη μέση του δωματίου λέγοντας: "Κοιτάξτε με, σας παρακαλώ, κοιτάξτε με. Δεν χρειάζομαι ούτε το γλυκό, ούτε τα λεφτά. Μόνο να με κοιτάξετε". Μα κανείς δεν την κοιτάζει. Η Έμιλυ γυρίζει ακόμη μία φορά στη μητέρα της και λέει: "Σε παρακαλώ, μαμά" και μετά γυρίζει και λέει: "Πάρτε με πίσω. Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Κανείς δεν κοιτάζει κανένα. Κανείς δεν ενδιαφέρεται πια, έτσι δεν είναι;"».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου