Περί Ευτυχίας...

"Ευτυχία! Των πόθων λιμήν! Σταθεράν σε νομίζουν ακμήν, κι είσαι άρωμα άνθους πρόσκαιρου"; "Η ευτυχία περπατάει πάνω σε σκοινί και μπορεί να σπάσει και να σε γκρεμίσει"; Μάλλον, "η ευτυχία μπαίνει από την πόρτα όπου ακούγεται γέλιο"! Όπως καταλάβατε, έχω προβληματιστεί ιδιαίτερα για το τι τελικά σημαίνει να είναι κανείς ευτυχισμένος. Για να ξεκαθαρίσουν λίγο τα πράγματα στο μυαλό μου, σκέφτηκα να αποτυπώσω σε ένα φύλλο χαρτί, μέσα σε ένα βράδυ και με τη βοήθεια μόνο του brainstorming, ποια είναι η προσωπική ευτυχία για μένα... Προτείνω να το επιχειρήσετε κι εσείς. Εμένα βέβαια, μου βγήκε λίγο σαπουνόπερα... Προτείνω επιείκεια!

Στη λίμνη των συναισθημάτων η μοίρα ένωσε δύο ανθρώπους με κοινό πεπρωμένο…

Κανείς από τους δύο δεν ήθελε να αγγίξει το νούφαρο που συνέδεε τις ψυχές τους, φοβούμενοι μην καταστρέψουν τον αφρό της πορευμένης τους ζωής…

 Κάθε πρωί ο ένας αντίκριζε την όψη του άλλου στον καθρέφτη των τρεμάμενων νερών και υποσχόταν παντοτινή αγάπη…

«Άνοιξη» ήταν ο αντιπροσωπευτικότερος όρος της ευτυχίας τους μόνο που η δική τους Άνοιξη άνθιζε όλο το χρόνο και όχι μόνο τρεις μήνες…

Ένα δειλινό μία σκοτεινή μορφή απείλησε την γαλήνη τους…

Ήταν ο φθόνος ενός τρομακτικά αδιόρατου κόσμου...

Κύματα πελώρια υψώθηκαν στα μισά της λίμνης και ο καθρέφτης μετετράπη σε θόλο, ξεχασμένο αντικείμενο…

Η Άνοιξη, η δική τους προσωπική άνοιξη εμφανίστηκε και πάλι γιατί στη ζωή τους υπερίσχυε έναντι των άλλων εποχών… Ο χειμώνας άλλωστε θα έδινε παγωνιά στη σχέση τους, το καλοκαίρι θα πρόσφερε εφήμερη ευτυχία ενώ το φθινόπωρο θα γκρέμιζε την άνοιξη που με τόσο κόπο είχαν φτιάξει, σκορπίζοντας τα φύλλα της αγάπης τους στον κατακερματισμένο κόσμο…

Ήταν το δικό τους πεπρωμένο… Η μοίρα που τους ένωσε…

Πριν από ένα χρόνο, γιόρτασαν τα 60κοστά γενέθλια του γάμου τους πιο ευτυχισμένοι από ποτέ…

Σ’ ένα μικρό τραπεζάκι πλάι στη λίμνη τους καθρεφτίζονταν για τελευταία φορά οι αγαπημένες τους ψυχές…

Βέβαια, αυτή η εικόνα θα' θελε να είναι αληθινή και στο "θέλε" θα μείνει! Λίγο χαζορομαντική, λίγο γλυκανάλατη. Δίκιο έχετε. Και θα αναρωτιέστε κιόλας γιατί τη συνέδεσα με την αγάπη και τον έρωτα. Πιστεύω όμως πως μία σημαντική πτυχή της ευτυχίας προσεγγίζεται μέσα από τον έρωτα. "Η ευτυχία σήμερα συνδέεται με την κατοχή πραγμάτων. Δεν συνδέεται με την επικούρεια γαλήνη, αλλά με την ένταση, μία ένταση όμως στην οποία οι άνθρωποι δεν δίνονται ολοκληρωτικά, αλλά μόνο με ένα κομμάτι του εαυτού τους. Όπως, για παράδειγμα, στην ερωτική εμπειρία που δύσκολα βρίσκουμε πια περιπτώσεις ολοκληρωτικού πάθους» παρατηρεί ο καθηγητής Πολιτισμού και Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Βασίλης Καραποστόλης. «Με όλες αυτές τις περικοπές έχουν περικοπεί τα φόντα του ανθρώπου, οι δυνάμεις του να επιχειρήσει οτιδήποτε ενέχει τον κίνδυνο της αποτυχίας".  

Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί η ευτυχία είναι τόσο θελκτική και τριβελίζει διαρκώς, τη σκέψη μας; Το γεγονός ότι είναι άυλη και συνεπώς, άπιαστη, ίσως είναι ένας καλός λόγος που την καθιστά στους όρους με τη μεγαλύτερη ζήτηση. Η γοητεία της μας ακουμπά πρόσκαιρα και τη στιγμή που πάμε να τη συνηθίσουμε μας εγκαταλείπει. Αποφεύγει τη μονιμότητα και αλίμονο σε όποιον τη θεωρήσει δεδομένη. Ίσως, τελικά αυτό που επιδιώκει κάθε φορά, είναι να προσφέρει μονάχα κάποιες στιγμές ευτυχίας που διαρκούν ελάχιστα, όσο τα δευτερόλεπτα, τα οποία αυτομάτως παρατείνονται στο μυαλό μας, προκειμένου να θεωρηθούμε από τους γύρω μας, ευτυχισμένοι.

Από την άλλη, υποθέστε ότι η ευτυχία είναι αγαθό προς πώληση και διατίθεται σε όλα τα μαγαζιά. Αν μπορούσαμε λοιπόν, να παραγγέλνουμε ένα κιλό ευτυχία καθημερινά, τότε με το διάβα των χρόνων, θα περνούσε στα αζήτητα. Πολλοί θα την χαρακτήριζαν παλιομοδίτικη και αχρείαστη, οπότε κανείς πια, δεν θα την αναζητούσε τόσο επίμονα, θα την προσπερνούσε επειδή θα ήταν δεδομένη. Και τα δεδομένα πράγματα τείνουμε να τα προσπερνάμε… Μέχρι να γίνουν άπιαστα! Και τότε «ξαφνικά νιώθουμε πως ήμαστε ευτυχισμένοι, όταν ήδη χάσαμε την ευτυχία»…